Wstęp
Zespół Cieśni Nadgarstka (ZCN) jest najbardziej powszechną neuropatią uciskową wskutek ucisku na nerw pośrodkowy. Głównymi objawami są ból i parestezje w pierwszym, drugim i trzecim palcu wzdłuż przebiegu nerwu pośrodkowego. Etiopatogeneza ZCN jest wieloczynnikowa i w większości przypadków idiopatyczna.
Uraz (np. złamania nadgarstka lub deformacje stawu), artretyzm, artroza mogą powodować większe prawdopodobieństwo rozwoju ZCN. Innymi przyczynami mogą być deformacje nerwu pośrodkowego, sztywność i zwłóknienie więzadła poprzecznego nadgarstka, hipertrofia kłębu kciuka powiązana ze zwiększonym uciskiem na kanał nadgarstka i zwłóknienie ograniczające mobilność nerwu pośrodkowego.
Metody
Do badania zostało zapisanych czterdziestu dwóch pacjentów (29 kobiet i 13 mężczyzn) o średniej wieku 54 lata, wśród których łącznie przebadano 70 kończyn górnych wykazujących objawy ZCN. Kryterium kwalifikacji był pozytywny objaw Phalen’a i Tinel’a oraz badanie EMG potwierdzające zmniejszoną funkcję nerwu w przeciągu ostatnich 6 miesięcy. Rekrutacja pacjentów odbyła się w AOU Careggi (Recovery and Rehabilitation Agency , University Hospital Company in Florence). Pacjentów podzielono na dwie grupy. W pierwszej 35 ZCN leczono Manipulacją Powięzi (Grupa A), a drugą Laseroterapią (Grupa B). Ich stan został oceniony przed terapią (T0), 10 dni po ostatniej terapii (T1) i trzy miesiące po ostatniej terapii (T2) kwestionariuszem bostońskim (BCTQ) oraz skalą VAS oceniającą ból. Jeżeli ból nie występował, pacjent oceniał intensywność parestezji podczas ostatniego tygodnia.
- Grupa A – Terapia Manipulacją Powięzi. Głębokie oddziaływanie na określone punkty (centrów koordynacji i fuzyjnych centrów koordynacji) na ciele pacjenta. 4-8 określonych punktów na sesję po ok. 3 minuty na punkt. Raz w tygodniu, 45 minut, 3 serie (3 tygodnie).
- Grupa B – Laseroterapia. Promieniowanie podczerwone o długości fali 780 – 830 nm
i mocy 1000-3000 mW. Aplikacja wzdłuż przebiegu nerwu pośrodkowego obrębie nadgarstka. 5 codziennych sesji po 10 minut.
Wyniki
Analiza danych wykazała, że 82% pacjentów odczuwało ból w dominującej kończynie górnej. Przed rozpoczęciem terapii obie grupy były jednolite (T0) pod względem BTCQ, funkcji i VAS. W Grupie A wykazano znaczą poprawę między T0 i T1 oraz między T0 i T2. W Grupie B wykazano jedynie poprawę między T0 i T1 oraz brak poprawy między T0 i T2.
Wnioski
Wyniki badania wykazały większą efektywność Mobilizacji Powięzi niż Laseroterapii w leczeniu pacjentów z Zespołem Cieśni Nadgarstka. Pacjenci z Grupy A wykazali lepsze wyniki BCTQ i VAS zarówno 10 dni jak i 3 miesiące od ostatniej terapii. Ten sukces badania potwierdza anatomiczną teorię mięśniowo-powięziowej ciągłości między troczkiem zginaczy nadgarstka, rozcięgnem dłoniowym i powięzią przedramienia i ramienia. Teoria ciągłości powięzi wyjaśnia dlaczego leczenie tkanek proksymalnych – od powięzi ramienia może wpłynąć na powięź przedramienia tak samo jak na troczek zginaczy nadgarstka.
Mobilizacja powięzi okazała się odpowiednim sposobem leczenia nie tylko dysfunkcji mięśniowo – powięziowych ale również uwięźnięcia nerwu jak w ZCN. Metoda ta jest skuteczna i nieinwazyjna, daje wspaniałe efekty niwelując objawy i poprawiając funkcjonalność nerwu pośrodkowego.
Źródło:
Pratelli E., Pintucci M, Cultrera P., Baldini E., Stecco A., Petrocelli A, Pasquetti P., Conservative treatment of carpal tunel syndrome: Comparison between laser therapy and fascial manipulation, Journal of Bodywork & Movement Therapies, 2015 .